30 Ocak 2011 Pazar

Yeğenim. Yine o.

Ablam yeğenimin yemeğini hazırlamıştı, onu sofraya çağırıyordu. Bizim atom karıncanın da hafif naz yaptığı günlerden biriydi. Bir şeyin talibi ne kadar çoksa değeri de o kadar artarmış ya. O misal ben de:
- “ayyy, abla ne güzelmiş bu yemek, ben yesem olmaz mı ya” dedim. Ablam da oyunuma katılarak ,
- “hayır teyzesi, o oğlumun” dedi. Ben de yeğenime:
- “uff, bu senin yemeğin mi ya, keşke ben sen olsaydım” dedim. O küçücük elleriyle yaptığı hareket bitirdi beni. Baştan aşağı bütün vücudunu elleriyle toplar gibi yapıp: “hooop, al, ben oldun” dedi. Şaştım kaldım. Gel de ısırma şimdi o yanaklarını.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder

Artistik yapıyordum abi!

Yağan kar yolda yayalar kadar araçlara da zor dakikalar yaşatıyordu. Böyle karlı bir akşamüzeri kalabalık bir minibüsteyim. Şoför daha yeni ...